Κακοποιητικός σύζυγος- Πάρε διαζύγιο!

 

Ο ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΣΥΣΥΓΟΣ ΚΙ Η ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ ΣΥΜΒΙΑ ΤΟΥ

Ο Κυριάκος στο συνέδριο της Ν.Δ μού θύμισε μια παλιά ιστορία με μια φίλη που είχε ένα σύζυγο που της μιλούσε άσχημα και υποτιμητικά, ενίοτε χειροδικούσε και την εξευτέλιζε δημοσίως κατ’ εξακολούθηση. Μου κλαιγότανε συνεχώς ώσπου μια μέρα δεν άντεξα και της την είπα:

«Αμάν ρε κοπέλα μου! Χώρισέ τον, επιτέλους! Έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Παράτα τον και ξαναγίνε ελεύθερη, όχι σκλάβα!»

«Τι λες ,μωρέ Δημήτρη! Άμα χρειαστώ κάποιον να μου φτιάξει μια μπρίζα που χάλασε, αν χαλάσει κάποια βρύση ή τρέχει το καζανάκι, τι θα κάνω; Ο άντρας μου τα φτιάχνει όλα αυτά!»

Αποχαιρέτησα γρήγορα τη φίλη μου, δεν την ξαναείδα έκτοτε αλλά μαθαίνω πως συνεχίζει να ζει το γνωστό αλλά «ασφαλές» συζυγικό βάσανο.

Ο Αμερικανός σύμβουλος του Κυριάκου, εμβριθής γνώστης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, έδωσε τη γνωστή γραμμή στο Συνέδριο της Ν.Δ. και ευελπιστεί ότι το εκλογικό σώμα, ως ανασφαλής- έστω και βασανισμένη σύζυγος- θα συνεχίσει στο πλευρό του. Οψόμεθα!

Δημοσκοπήσεις: Η πλάνη της εστίασης

 

 Θυμηθείτε τις δημοσκοπήσεις για το δημοψήφισμα του ΟΧΙ όπου το υποτιθέμενο ντέρμπι ανάμεσα στο ΟΧΙ και το ΝΑΙ δεν μπόρεσε ,παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δημοσκόπων και των ΑΡΔ, να φέρει το ποθητό εκλογικό ποσοστό. Ωστόσο, σε πολλές άλλες περιπτώσεις το "στήσιμο" είναι αποτελεσματικό μιας και η τεχνική που συνήθως εφαρμόζεται είναι η πλάνη της εστίασης .

 Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της εν λόγω πλάνης, μάς το δίνει η δημοσκόπηση του Νομπελίστα Ντάνιελ Κάνεμαν και το συνεργάτη του Έιμος Ιβέρσκι κάπου στη δεκαετία του 1980. Στη δημοσκόπηση αυτή, οι επιστήμονες παρουσίασαν την ίδια στρατηγική καταπολέμησης των επιδημιών με δυο διαφορετικούς τρόπους. Κινδύνευε η ζωή 600 ανθρώπων.Τα άτομα που ρωτήθηκαν είχαν δυο επιλογές: την Α και τη Β. "Αν διαλέξετε την Α, θα σώσετε τη ζωή 200 ανθρώπων." "Αν διαλέξετε τη Β, υπάρχει μια πιθανότητα στις τρεις να σωθούν οι 600 άνθρωποι και δυο πιθανότητες στις τρεις να μη σωθεί κανένας! "Αν και οι δυο πιθανότητες είναι ισοδύναμες, τα περισσότερα άτομα που ρωτήθηκαν, διάλεξαν την επιλογή Α- ακολουθώντας τη λογική "κάλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει" Ύστερα, οι δυο επιλογές εκφράστηκαν διαφορετικά: "Αν διαλέξετε την Α, 400 άτομα θα πεθάνουν" "Αν διαλέξετε τη Β, υπάρχει μια πιθανότητα στις τρεις να μην πεθάνει κανείς και δυο στις τρεις τα 600 άτομα να πεθάνουν." Αυτήν τη φορά οι περισσότεροι που ρωτήθηκαν διάλεξαν την επιλογή Β, ενώ μόνο η διατύπωση είχε αλλάξει (σώζω/ πεθαίνω).

Δεν μας αξίζει ένας τέτοιος θάνατος ( του Mosab Abu Toha - ελεύθερη απόδοση Δημήτρης Κανταλής)

 

 

Ακόμα κι ο θάνατος μάς κάνει να ντρεπόμαστε

Με τα κορμιά μας παραμορφωμένα και στρεβλά

Γεμάτα κεντίδια από σφαίρες και θραύσματα από οβίδες

Τα ονόματά μας ακούγονται παραποιημένα στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις

Οι φωτογραφίες μας, κολλημένες στους τοίχους των σπιτιών μας

Ξεθωριάζουν και κιτρινίζουν

Οι επιγραφές που χαράχτηκαν στις πλάκες των τάφων μας χάνονται μέρα με τη μέρα

Καθώς τις σκεπάζουν οι ακαθαρσίες από τα πουλιά και τα ερπετά.

 Κανείς πια δεν ποτίζει τα δέντρα που έριχναν τη σκιά τους

στους τάφους μας.

Ο ήλιος σαν μια γιγάντια φλόγα εξαφανίζει 

ό,τι απόμεινε από τα πτώματά μας που σαπίζουν.

Σ' ένα συνοριακό σταθμό -Αντώνης Σαμαράκης

 

Από παιδί είχε μανία με τα τρένα. Μεγάλη μανία. Το έσκαγε από το σχολείο, με τα βιβλία παραμάσχαλα, και πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, στο σταθμό. Έμεναν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.

Τρύπωσε σε μια γωνιά κι εκεί καθότανε ώρες ολόκληρες και κοίταζε. Όχι μονάχα τα τρένα που ολοένα ερχόντουσαν και ολοένα φεύγανε, μα όλη η ατμόσφαιρα εκεί τον γοήτευε. Από το πολύ το σκασιαρχείο έμεινε στην ίδια τάξη. Η μάνα του του τις έβρεχε ταχτικά, αυτός το βιολί του.

Το όνειρο του, από τότε, δεν ήτανε να γίνει, όπως θέλανε άλλα παιδιά, αξιωματικός ή μηχανικός, μα σταθμάρχης. Ονειρευότανε τον εαυτό του σταθμάρχη στον κεντρικό σταθμό της πρωτεύουσας, με τη σκούρα μπλε στολή, με τα σιρίτια στα μανίκια, κι ένιωθε μεγάλη συγκίνηση.

Συχνάζοντας στο σταθμό, είχε μάθει από μικρός όλες τις μανούβρες που γίνονται εκεί σαν είναι να 'ρθει ή σαν είναι να φύγει ένα τρένο.

Είχε μάθει ακόμα να παρατηρεί. Να μελετάει τα πρόσωπα των ταξιδιωτών. Άλλοι φτάνανε στο σταθμό με συνοδεία συγγενείς και φίλους κι αρχίζανε οι ατέλειωτοι αποχαιρετισμοί, οι συγκινήσεις και τα ρέστα. Άλλοι πάλι ερχόντουσαν και βρίσκανε ολόκληρη υποδοχή. Και ξανά οι συγκινήσεις και τα ρέστα. Μα κείνοι που ήταν η συμπάθειά του από τότε, ήταν οι μοναχικοί ταξιδιώτες. Αυτοί που φεύγουν ή έρχονται ολομόναχοι. Σαν είναι να φύγουνε, πηδάνε στο βαγόνι τους και χάνονται εκεί μέσα. Δεν κοιτάνε από το παράθυρο, γιατί ξέρουν πως δεν είναι κανένας για να τους αποχαιρετήσει, να τους πει: «Καλό ταξίδι!».

 

Το ίδιο σαν έρχονται. Κατεβαίνουν από το βαγόνι τους, γρήγορα γρήγορα, και τραβάνε κατευθείαν στην έξοδο. Ξέρουν πως δεν είναι κανένας για να τους πει: «Καλωσόρισες!».

Το είχε λοιπόν μεγάλο μεράκι να γίνει σταθμάρχης. Και τίποτα, μα τίποτα, δεν μπόρεσε να τον κάνει ν' αλλάξει γνώμη. Ούτε το ξύλο που ταχτικά έτρωγε από τη μάνα του ούτε που έμεινε στην ίδια τάξη δυο φορές ούτε και μια φορά που τον τράβηξε πίσω από κάτι βαγόνια ένας σιδηροδρομικός και του έκανε χειρονομίες.

Και γίνηκε σιδηροδρομικός, μα όχι σταθμάρχης. Δεν είχε τα «τυπικά προσόντα». Δεν τα κατάφερε να τελειώσει το σχολείο. Όμως, μέρα και νύχτα, βρισκότανε στο αγαπημένο του περιβάλλον κι αυτό του έφτανε.

Τώρα που είναι συνταξιούχος, λέει να καθίσει να γράψει ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις του. Τριάντα δύο χρόνια έκανε σιδηροδρομικός. Υπηρέτησε σε πολλούς σταθμούς, μικρούς και μεγάλους. Και είδε πολλά πράματα. Έχει ένα σωρό αναμνήσεις.

Το είπε το σχέδιο του για το βιβλίο σ' ένα φίλο του, συνταξιούχο δάσκαλο, που τα κουτσοπίνουν παρέα τα βραδάκια. Το βρήκε σπουδαίο το σχέδιο του ο φίλος του. Μάλιστα του βρήκε και τον τίτλο του βιβλίου: «Απομνημονεύματα μιας μακράς σιδηροδρομικής ζωής». Κι αυτός του είπε: «Δάσκαλε, τι 'ναι τούτο; Μακρύ σα σιδερόδρομος είναι». Γελάσανε κι οι δυο τους. Και τσουγκρίσανε τα ποτήρια τους