ΑΛΕΚΟΣ ΛΟΥΝΤΖΗΣ- ΠΡΟΣΩΠΟΠΑΓΑΝΔΑ

 

Σπουδαίοι άνθρωποι που ασχολούνται σοβαρά

με τον εαυτό τους

Τον αυτοβιογραφούν, τον ακονίζουν, τον συγχωρούν

τον συστήνουν τον πωλούν

Έσονται πρώτοι, σαν ψεύτικοι

 

Σπουδαίοι κι όσοι δεν το κάνουν, τόσο όμορφοι

αυτοί οι τελευταίοι

μοναχικοί, ανιδιοτελείς, ριζοσπάστες

χωρίς εγωισμό και μικρότητα

χωρίς ζωή, σαν αληθινοί

 

Έσονται πρώτοι, σαν να ’ταν τελευταίοι

Θα σε πάρω εγώ Παιδάκι μου όταν φτάσω -Φοίβος Δεληβοριάς

 

Πού είσαι τώρα φως μου

Ήτανε γραμμένο
Να 'μαι εδώ για πάντα
Να σε περιμένω

Όσο κι αν κρατήσει
Να μην το ξεχάσεις
Όταν φτάσεις πάρε
Πάρε όταν φτάσεις

Θα το γράψει ο τοίχος
Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο Ενός ανθρώπου λάθος
Θα το πει η σημύδα Θα το πει κι ο κέδρος         Πως εδώ σκοτώνει Όπου βρει το κέρδος

Θα το πει η λεβάντα 

Θα το πει η μυρσίνη
Πως κυλάει στα μάτια Η δικαιοσύνη

Μάτια του παιδιού μου
Που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια Να σταματήσω
Μέχρι να' ρθει ο πήχης Και το χαλινάρι

Μέχρι να 'ρθει η Νέμεσις Και να τους πάρει
Αν δεν βρω το τέρμα
Δεν θα ησυχάσω
Δεν θα σταματήσω
Δεν θα ξαποστάσω
Δεν θα κάνω πίσω
Και δεν θα ξεχάσω

Λίγο πριν κατέβει από τη σκηνή της συναυλίας για το έγκλημα στα Τέμπη, ο Φοίβος Δεληβοριάς είπε: "Πριν σας αποχαιρετίσουμε. Θα ήθελα να σας παίξουμε ένα τραγούδι που έγραψα χθες το βράδυ. Και είναι χαρισμένο απ’ την καρδιά μου σε όλους τους γονείς των Τεμπών. Καλή δύναμη στον αγώνα σας. Όλο το κουράγιο μας μαζί σας. Το τραγούδι αυτό είναι δικό σας".
Θα σε πάρω εγώ Παιδάκι μου όταν φτάσω

Το τελευταίο γράμμα του Τσε στα παιδιά του

 

Αν χρειασθεί μια μέρα να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα σημαίνει πως ο πατέρας σας δεν είναι πια ανάμεσά σας.

            Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος, που ενεργούσε όπως σκεφτόταν και που έμεινε απόλυτα πιστός στις πεποιθήσεις του.
            Προπάντων, θέλω από σας να είστε ικανοί να νιώσετε βαθιά την κάθε αδικία σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
            Αυτό είναι το πιο όμορφο προτέρημα ενός επαναστάτη…

Ρίαλ αϊκίντο -Κωστής Παπαγιώργης

 

Γεγονός είναι ότι στις μεγάλες πόλεις ο πλησίον μας παραήρθε κοντά. Ποιος είναι αυτός που έρχεται από απέναντι; Κύριος οίδεν. Είναι υπάλληλος, μικροαστός, μετανάστης, μίστερ τίποτας, κακοποιός, διεστραμμένος, ανθρωπάκι; Ήδη ο Τερζάκης, στα προχουντικά άρθρα του –γέρων πια–, ομολογούσε ότι περπατάει στην πόλη κι όλο σκέπτεται μήπως φάει καμιά καπελιά. Σήμερα αυτό είναι πλέον κοινό αίσθημα. Αυτός που έρχεται κι αυτός που ακολουθεί είναι αρνητικές δυνάμεις. Άρα τίθεται το ζήτημα της αμύνης. Σε περίπτωση αδίκου επιθέσεως τι κάνουμε; Τρώμε ξύλο και λέμε κι ευχαριστώ; Παραδίδουμε το πορτοφόλι μας και ζητάμε συγγνώμη; Προβάλλουμε αντίσταση; Και με τι μέσα; Την απάντηση τη δίνουν οι πολεμικές τέχνες, που χρόνια τώρα διδάσκουν θάρρος, τεχνικές αμύνης κι επιθέσεως, λαβές, χτυπήματα – ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να τη βγάλουμε καθαρή. Στα διαφημιστικά της οθόνης παρακολουθούμε προγυμναστές που στρώνουν κάτω τον αντίπαλο προτού καν βγάλει κιχ. Αμυνόμενους που στρέφουν τη βία του αντιπάλου εναντίον του με συνοπτικές κινήσεις. Γυναίκες που ξαπλώνουν κάτω νταγλαράδες ώσπου να πεις κύμινο. Ο θεατής αναρωτιέται: «Ρε, είμαστε τόσο δυνατοί και δεν το ξέρουμε; Μήπως, αντί να κωλώνουμε, πρέπει να τους ξεκωλώνουμε;». Μια δοκιμή θα σας πείσει.

Είναι γεγονός ότι περισσότερο μας πλήττει ο φόβος παρά ο αντίπαλος. Κατά συνέπεια, τα γυμναστήρια όπου μοιράζεται το θάρρος κάνουν καλή δουλειά. Προετοιμάζουν τον πολίτη για το χειρότερο μαθαίνοντάς του τις καλύτερες μορφές αμύνης. Το ρίαλ αϊκίντο, όπως παλιά το ζίου ζίτσου, φιλοδοξεί να κάνει τον «λίγο» πολίτη «πολύ» και να του προσδώσει αυτοπεποίθηση. Για κάθε επίθεση υπάρχει λύση. Για κάθε χτύπημα υπάρχει αντι-χτύπημα. Κάθε άτυχη συνάντηση μπορεί να αποτραπεί. Ένας οξύχολος φίλος, που σε κάθε παρκάρισμα ήταν έτοιμος να καλέσει τον αντίπαλο σε μονομαχία, μας έλεγε αν τελικά πρέπει να μάθει καράτε. Εμείς, φυσικά, μπουγιάραμε την επιθυμία του. Μάθε για να δείρεις και μερικούς δικούς μας εχθρούς. Οπότε η πλάκα συνεχιζόταν με τα κιλά. Ας πούμε ότι σου κληρώσει έναν στα ογδόντα κιλά και θέλεις να τον ρίξεις στο καναβάτσο – μπορείς να τον κουμαντάρεις; Κι αν πέσει πάνω σου; Κι αν σε πατήσει και σε ξενυχιάσει; Θα προλάβεις να βγάλεις τα γυαλιά σου; Δεν λυπάσαι τα δόντια σου που μόλις τα φόρεσες και κάνουν ένα σκασμό λεφτά; Αν του δώσεις το πορτοφόλι, φτηνότερα θα σου ’ρθει!

Κάποιος άλλος –φίλος κι αυτός από τα παλιά–, που γνώριζε αϊκίντο από τα γεννοφάσκια του, το έλεγε η περδικούλα του δηλαδή, όταν κάποτε βρέθηκε σε θέση μάχης απέναντι σε κάποιον που του δήλωσε: «Πρόσεχε, ξέρω καράτε!», του απάντησε ψυχρά: «Εγώ ξέρω βαράτε!», και τον καταχέρισε.

Φουέντε Οβεχούνα -Λόπε δε Βέγα (πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)

 

To Φουέντε Οβεχούνα 

(ισπανικά: Fuenteovejuna ή Fuente Ovejuna) είναι θεατρικό έργο του Ισπανού Λόπε δε Βέγα. Γράφτηκε το 1614. Πραγματεύεται την ιστορία του χωριού Φουεντεοβεχούνα (που σημαίνει Προβατοπηγή). Η ιστορία διαδραματίζεται το έτος 1476 και βασίζεται σε πραγματικό γεγονός. Η Φουεντεοβεχούνα είχε τότε 985 κατοίκους. Ήταν ένα ειρηνικό χωριό, μέχρι που εμφανίσθηκε ένας άρπαγας, βίαιος Διοικητής που με κάθε τρόπο ποδοπατούσε την τιμή και την υπόληψη των κατοίκων. Βιασμοί, προσβολές, βασανισμοί ήταν μέρος της καθημερινής του συμπεριφοράς απέναντι στους κατοίκους του χωριού. Ο γενναίος όμως λαός της Φουεντεοβεχούνα δεν άντεξε για πολύ την απάνθρωπη και τυραννική συμπεριφορά του Διοικητή. Άνδρες και γυναίκες, αγανακτισμένοι, ξεσηκώθηκαν και τον σκότωσαν. Όταν ο βασιλιάς Φερδινάνδος έστειλε στο χωριό έναν δικαστή-ανακριτή για να μάθει ποιος είχε διαπράξει το έγκλημα, οι κάτοικοι, παρά τα βασανιστήρια που υφίσταντο κατά την ανάκριση, απαντούσαν σταθερά και αποφασιστικά: "Η Φουεντεοβεχούνα το έκανε!". Στο τέλος ο δικαστής, μην έχοντας καταφέρει να βγάλει κάποιο συμπέρασμα, εμφανίστηκε μαζί με κατοίκους του χωριού στον Βασιλιά. Οι κάτοικοι εξήγησαν τις αιτίες της πράξης τους και ο Βασιλιάς σταμάτησε την έρευνα για τον ένοχο και τους συγχώρεσε, δίνοντας στο έργο ευτυχές τέλος.

Η θάλασσα – Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

“Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.”

Ο Θεός δεν μένει πια εδώ- Κωστής Παπαγιώργης

 

Το αστείο είναι γνωστό: - Ποιος έχει τα περισσότερα ακίνητα επί της Γης; - Ο Θεός βέβαια… Πράγματι, αν υπολογίσουμε τις εκκλησίες, στην Ευρώπη τουλάχιστον, το άθροισμα είναι εκπληκτικό. Παναγίες, Χριστοί, άγιοι το μόνο που δεν στερούνται είναι η στέγη. Πλην όμως την τελευταία δεκαετία παρατηρείται μια εντυπωσιακή μεταστροφή στη Βόρεια Ευρώπη. Στη Γερμανία την τελευταία δεκαπενταετία η Καθολική Εκκλησία απώλεσε δυο εκατομμύρια πιστούς, ενώ η Προτεσταντική ξεπέρασε τα τέσσερα εκατομμύρια. Ανάλογα φαινόμενα αθρησκείας παρατηρούνται στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία. Προφανώς το «ποίμνιο» δεν επιστρέφει στη στρούγκα ούτε τη συντηρεί με τον οβολό του. Έτσι εξηγείται και το φαινόμενο της εναλλακτικής χρήσης των άδειων ναών. Εκατοντάδες εκκλησίες πωλούνται πλέον για να αξιοποιηθούν ως υπεραγορές, καταστήματα, μπαρ και κάθε λογής κλαμπ και εστιατόρια. Οι εναπομείναντες Γερμανοί κληρικοί φροντίζουν βέβαια να νοικιάζονται οι ναοί για κονσέρτα, βιβλιοθήκες και παιδικούς σταθμούς. Αλλά το δράμα του Ευρωπαίου κάνει μπαμ: έκανε καμιά δεκαπενταριά αιώνες να ξεπεράσει το χριστιανισμό. Να δούμε τι θα το κάνει το άχρηστο μυαλό του…